D'un festival a otru

Ensin saber mui bien cómo, apaecimos anueche en Bilbao, nel BBK Live, atrayíos polos dos nomes que zarraben el cartel: Primal Scream y Placebo. Nun voi dicir una pallabra más de la cuenta sobre estos últimos: cansinos, previsibles, teatrales, decepcionantes. Placebo son al rock lo que James Ivory al cine: topicazos endolcaos de muselina. El públicu circunstante tampoco nun ayudó muncho a ameyorar la impresión: entiéndese que caún tien el públicu que merez, y el de Placebo nun ye mui diferente (a lo menos, nun yera mui diferente anueche) del d'Estopa o Beyoncé: ventiañeros intoxicaos por Sol Música / Los 40 / MTV, persuadíos d'unes convulsiones inicialmente finxíes y tan transitories como'l combustible etílico previamente inxerío.
Lo del públicu de los festivales de rock da pa un análisis sociolóxicu seriu (anque supongo que yá esistirá dalgún). La tipoloxía del festivaleru, les sos motivaciones / pulsiones / actitúes, el llinguax corporal que lu acompaña. Les variaciones en función del llugar, de la cultura d'orixe del públicu asistente, de la disposición de los nomes nel cartel: too ello inflúi nel clima del festival hasta tal puntu que d'un cartel mediocre pue salir una esperiencia bien prestosa (suel ser el casu del Azkena) mientres que, cuando'l públicu ye como'l d'anueche, sólo la calidá de lo qu'hai nel escenariu ye quien a salvate d'una decepción.
Lo qu'hebo nel escenariu, sacante Placebo, foron unos Primal Scream que non sólo salvaron los muebles y la nueche sinón que (dende'l mio particular puntu de vista) dieron ún de los conciertos más redondos a los que tengo asistío.