Roy Harper: "Stormcock" (1971)

Efectivamente, como cantaron los del dirixible de plomu, lo de Roy Harper ye pa quitase’l sombreru. El nome d’él ye sinónimu d’independencia, en tolos sentíos, y la suya una carrera onde’l prestixu ye frutu d’un llabor delicáu y un talentu poéticu y musical innegable. Nun ye d’estrañar que Pink Floyd, tan esixentes pa colos sos collaboradores, echaren mano d’él pa que cantara’l tema “Have A Cigar” en Wish You Were Here (1975). Como tampoco nun ye d’estrañar que’l so amigu Jimmy Page (artista invitáu en Stormcock) lu reclutara pa Led Zeppelin cuando se prevía que Robert Plant nun diba tar en condiciones de volver a la banda (anque Plant volvió, a la postre; Page y Harper pospunxeron la so obra conxunta hasta 1985, col álbum a cuatro manes Whatever Happened To Jugula).
Roy Harper pertenez al nichu ecolóxicu del folk británicu, y por tanto vien catalogáu a priori nel mesmu compartimientu que Nick Drake, Donovan y Bert Jansch. Una situación asemeyada a la del David Bowie de Space Oddity (1969). Pero Stormcock, nostante, ye un trabayu qu’inequívocamente trai a la mente los nomes de los dos grupos de rock citaos enantes: cuatro llargues canciones ensin concesiones al oyente (y muncho menos al oyente galbanosu) que componen un álbum épicu ensin fanfarria y psicodélicu ensin estridencies. Categóricamente una obra maestra.