La personalidá del resentíu pertenez al mundu del espectáculu: pa él, too ye una representación onde caún tien un papel. Él ye l’héroe, el persiguíu, la víctima, y los demás divídense en dos categoríes: per un llau los sos ayudantes, edecanes y escuderos que confíen ciegamente nel mocín del drama, y pel otru los villanos, conspiradores y foínos bebedores de sangre, qu’alimenten la desgracia del héroe y viven única y esclusivamente pol afán d’atormentalu. Acordies con esa metafísica teatral, el resentíu espera la llegada del xuiciu final, la so propia apoteosis, coincidente nel tiempu (y tamién nel orde causal) cola condenación de los villanos. La victoria del héroe siempres s’alimenta de la desgracia del malu. Nietzsche cita a Tomás d’Aquino: “Los bienaventuraos van ver nel reinu de los cielos les penes de los condenaos, pa que la so bienaventuranza-yos preste más”. Y a San Pablo, claro, que cuenta cómo va rir cuando depués del xuiciu final vea a los filósofos y a los poetes quemar nel infiernu.
El resentíu sufre por falta d’espaciu: la so cabeza ta tan llena de xente que nun ye él, qu’a la so identidá cuésta-y trabayu respirar y acaba afogándose.
No hay comentarios:
Publicar un comentario