The Groundhogs: "Thank Christ For The Bomb" (1970)

A finales de la década de 1950, un puñáu de grandes intérpretes de blues (Sonny Boy Williamson, Howlin’ Wolf, Muddy Waters) empezaron a ser mui populares ente la mocedá de les islles britániques. Del so maxisteriu surdió nos años sesenta un tipu de blues específicamente británicu, lideráu por músicos como Alexis Korner, John Mayall y Cyril Davies. Al rodiu d’estos, en locales como’l Marquee o l’Ealing Jazz Club, foi maureciendo la impresionante cantera del blues-rock inglés que va protagonizar l’españíu creativu d’ente 1966 y 1972.
Dirixíos pol cantante y lletrista Tony McPhee, The Groundhogs foron medrando nesi nichu ecolóxicu y al traviés d’una cuasi devoción pola figura de John Lee Hooker. Nuna de les sos munches reinvenciones, llograron poner en xunto un puñáu de pieces memorables en Thank Christ For The Bomb, un álbum muncho influyíu por Cream y en cierta midida tamién polos primeros Jethro Tull. Concebíu temáticamente como un discu antimilitarista, l’aparente inxenuidá de les lletres (mui na llinia de la “protest song” d’esos años) atopa un dignu contrapuntu na crudeza cuasi hard d’un trabayu instrumental llevantáu al traviés de llargues series d’improvisaciones cruciaes sobre una estructura cenciella. Ente los temes que dexen una güelga más fonda, el furiosu “Darkness Is No Friend”, l’enigmáticu “Status People”, y el métálicu “Strange Town” col qu’abre l’álbum.