miércoles, 11 de marzo de 2009

Cop Shoot Cop: "Ask Questions Later" (1993)

Nun soi mui partidariu del términu “industrial” aplicáu a la música contemporánea. De mano, por da-y la razón a Walter Benjamin, difícilmente contestable cuando llama l’atención sobre la potencia de la industria y los avances tecnolóxicos a la de configurar la nuesa percepción y la nuesa sensibilidá: una sociedá impensable ensin la industria tien de tener, a fortiori, una música industrial.
Amás, cuando s’inclúi dalgún álbum dientro de la categoría del industrial, suel facese atribuyéndo-y a la música un calter miméticu que me paez, non sólo secundariu, sinón cásique inesistente. Qu’una base rítmica-y recuerde l’avance d’un tren a un determináu porcentax d’oyentes, por mui altu que seya esi porcentax, nun añede nin quita nada a la estructura musical que preesiste y condiciona esa interpretación.
Asina les coses, catalogar el trabayu de Cop Shoot Cop como “rock industrial” abúltame tan intrescendente y poco esplicativo como llamalu “folk postmodernu” o “jazz paradóxicu”. Sí que-y concedo cierta solvencia al noise como etiqueta, a lo menos a la de definir una suerte de sonoridá onde’l ruíu ye conditio sine qua non, y sí ye fácil d’almitir que Cop Shoot Cop pertenez al abanicu estilísticu del noise, igual que los tamién neoyorquinos Swans, Glenn Branca, Sonic Youth o Mars. En Ask Questions Later ponen en marcha una máquina de percusiones movida por dos baxistes incansables nun tour de force que quier (y llogra) ser un xuiciu de la sociedá americana ensembre. Cortes como “Room 429”, “$10 Bill”, “Furnace” o “Israeli Dig” son delles de les partes d’un dickensianu sumariu que se pieslla con un arrespigante tema ensin títulu a manera de sentencia.

No hay comentarios: