Agora resulta qu’hai una tribu urbana que se fai llamar emo, y que se paez sospechosamente a lo de los “siniestros” de los años ochenta (y de pasu, involuntariamente, tamién a lo de los románticos del sieglu XIX). La etiqueta, sicasí, vien del mundu del hardcore (col que los “emos” actuales nun concasen nada bien), como apócope de emocore, ello ye: emotional hardcore. Un fugaz rinchíu melódicu d’a mediaos de los noventa, non mui allonxáu del grunge, con una evidente tendencia al melodrama.Xunto a Weezer, la banda más vendible del emocore foi Sunny Day Real Estate, debío en parte a la capacidá vocal de Jeremy Enigk, en parte tamién a unes composiciones d’espacios amplios y percorríos suaves. Nel canónicu Diary dibuxaron un paisax d’ondulaciones llabraes a guitarra que, en pocos años, taba llamáu a consolidar un xeitu de soníu que calaría nel mainstream gracies a les sos posibilidaes cinematográfiques. Once temes redondos, ente ellos l’archiimitáu “Seven”, el coral “In Circles”, el cuasi artesanal “48” y el canallescu “Sometimes”, semeyes d’una banda que diba reinventase bien de veces, al traviés de crisis siempres fecundes.
2 comentarios:
Esti discu ye pistonudu Xandru. Yo nun sé que foi de Sunny Day depués. Yo tovía tuve otru discu d'ellos que yera bastante plasta. Pero esti dio en clau con unes lletres guapísimes (y mui deprimientes) que daben en dalgo como un Morrissey aceleráu. In Circles ye de les meyores canciones que sentí nunca. Yeren otros tiempos, anantes de la moda del neo-folk de marres.
Pues lo que fue d'ellos ye que Jeremy Enigk paez ser que tuvo una conversión relixosa, y Mendel y Goldsmith marcharon pa los Foo Fighters. Volvieron xuntase nel 97 (menos Mendel, que sigue nos FF) y nel 2000 grabaron un álbum mui recomendable, "The Rising Tide".
Presta tenete per equí.
Publicar un comentario