La llírica popular ye una estafa. Asina lo constató, filosóficu, el señor X, darréu de ser oxetu d’una patada nos testículos que lu dexó abarquinando de rodíes anque tovía col sonsón del cantar tradicional murando nel so inconsciente. Otros señores X contemplaben l’estropiciu. Hebo ún que burbusó, tovía, l’empiezu de la segunda estrofa, pero calló de sópitu. La señora Y, ensin mirar pa nengún, averóse a la barra y pidió una copa. Sirviéron-yla. La señora Y volvió mirar pal televisor, onde l’afición celebraba tovía’l tercer gol del equipu visitante.
[Microrrelatu incluyíu nel volume Sentir que toi viva, editáu pola Xunta Xeneral con motivu de la XXIX Selmana de les Lletres Asturianes.]
No hay comentarios:
Publicar un comentario